“Şimdiyse burada, bulunduğum bu caddede, karda kayıp kayıp ikide bir birbirine toslayan arabaların dağınık bir satranç tahtası görünümü kattığı şehirde, bana artık öyle geliyordu ki herkes ama herkes kapalı kapılar ardında birer derviş gibi çile çekiyordu. Kimisi farkında, kimisi değil; kimisi aşk ile, kimisi de nefretle… Tüm hesaplar bozguna uğramıştı, bütün ayrıntılar büyük resmi kaçırmıştı gözlerden. Herkes kördü.

Evet, kimsenin hakikatini görecek takati kalmamıştı belki de. Aslında her şey o kadar basitti ki; doğmak ve ölmek arasında geçen zamandı adına dünya dediğimiz şey. Yani öyle elle tutulur bir yanı, küre şekli falan yoktu.

Herkes için farklı boyutlardaydı; hafızadan ibaretti bir bakıma. İçi insanlarla, hayvanlarla, kitaplarla, ağaçlarla, evlerle, hislerle, mevsimlerle, yağan karla, yağmurla ve bir yığın şeyle doldurulmuş bir balondu. Bu balon anlam kazandıkça genişliyor; genişledikçe anlamsızlaşıyordu.

Sonunda da güm diye patlayıveriyordu. En kötüsü de buydu belki de.”