Hayat bizlere en acımasız yönünü göstermişti. Daha bir saat önce yatağımızda mışıl mışıl uyuyorduk. Şimdi büyük felaket sonucu bir cesedin başındaydım. Oysa sabah erken uyanıp yağan karın tadını çıkarmayacak mıydık? İşe gitme telaşı ve hayatın olağan seyrinde yağmur altında güne başlayacaktık. Kimse kimsenin derdine derman olmadan aynı havayı teneffüs edecektik. Ama bir başkasının acısının yoksunluğunun farkına varmadan. Binanın dışında sesler gelmeye başladı:

“Deprem kaçın!”

.........