Evet! yazmak istiyordu ve uykusuzluğunun mükâfatı olan bu gece adeta biçilmiş kaftandı. İlham, böyle bir şey olsa gerek diye düşündü. Kalemin kâğıda değdiği, ölümsüzlüğe atılmış o ilk adımın büyüsüyle doldu içindeki tüm boşluklar ve karanlık bir ruhun ilk cümleleri belirdi bembeyaz kâğıtta:

“Yok kılındım en kılıksız hâlimle, kılınan ilk cenaze namazımda.

Tam ikindi vakti saf tuttular ihtişamlı yalnızlığımın gölgesinde.

Sahi, kim bu avaneler? Karanlığımı kıskanırcasına karşımda.

Ruhumu yakan, kanımı kurutan öfke şimdi hangi atımın heybesinde?

Yalnızlığım konuşur cemaatiyle; Tahta kuruları kemirirken tabutumu.

Genzimi yakan bu koku; Nazar değmesin diye kefenime serpilen çörek otu.

Yağmurlarla sulanırken nefsimin mahşeri. Bir adım ötemde kıyametin eşiği.

Hangi şafakta uyanır ölmemiş yanım?  Hangi unutulmuş hayalde saklı kalır varlığım.”

Asırlık bir çınarın yaprakları gibi dökülüvermişti bu kimsesiz cümleler. Sanki ruhunun aynadaki aksi gibiydi kelimeler. Varlığından hep haberdar olduğu ancak daha önce hiç karşılaşmadığı karanlığıyla nihayet tanışmıştı. Tanıştığına her ne kadar memnun olmasa da eski bir dostu selamlarcasına derin bir saygıyla selamladı karanlığını.