“…..Tek tesellîm, ümîdim ve daha doğrusu temennim, orada veya hayatının geçeceği her (anda), etrâfına müfid olmandır. Bu dileğimi belki çok söyledim, çok tekrarladım. Fakat bilerek söylüyor, isteyerek tekrarlıyorum.

Ömrümce de söyleyip tesbih etmek isterim. Zîra yaşamadan gāye ve maksat, bence hizmet ve himmettir. (Muhit kısır, insanlar taş gibi..) demek, asla bir mâzeret olamaz.

Sırasında kayaların üstünde bile ot, hattâ ağaç biter.”