Anasının Haydar’ı, babasının Esed’i, Hz. Muhammed’in Ali’si ve Allah’ın Aslanı…

Ali dünyaya geldiğinde, Resulullah, “Onun adı Ali olsun. Umulur ki Allah, onun şanını da ismi gibi yüceltsin,” buyurdu. Yıllar geçti, Ali’ye, Resulullah’la yaşamak bahşedildi. Resulullah’ın dizinin dibinde yeşerecekti koca çınar Ali…

Yine yıllar geçti, Resulullah, “Ya Ali! Seni, ortağı ve benzeri olmayan Allah’a ibadet etmeye ve kendine dahi hayrı olmayan putları reddetmeye davet ediyorum,” buyurdu.

Ali, yıllardır yanında büyüdüğü Muhammedü’l Emin’in, yararı olmayanı tavsiye ettiğine hiç şahit olmamıştı. Ama böylesi bir teklifi de ilk defa alıyordu. Çocuk, genç, ihtiyar, köle, hür ayırt etmeksizin davete muhatap gören bir din, hak değilse neydi? O gece yatağına yattığında Ali’ye dünya dar geldi. Sağına döndü, soluna döndü, nefes verip öylece kaldı. Sabah olduğunda kararını vermişti. Dedi ki: “Ben düşündüm ve bildim ki Allah tektir ve sen de onun elçisisin!”

Resulullah’ın yüzünde tebessüm… Yıllar sonra Ali, Hicri 35. yıl, Zilhicce ayının 24’ü, Cuma günü, Emîrü’l Müminîn sıfatıyla minbere çıkacaktı…