“Babası intihar ederek ölmüş bir çocuğun, küçük yaşta taşımak zorunda kaldığı üç kimliği oldu:

Çocuk, yetim, adam…”

Bir günde büyüdü.Oynaması gereken yaşta acısını sakladı.Yetimlik hiç haber vermeden sessizce çöktü omzuna.

Henüz kalemi doğru dürüst tutamazken hayat ona yükler verdi.

Omuzları genişlemeden, kaderin ağırlığı çöktü üzerine.Kimse “hazır mısın?” diye sormadan büyümeyi öğretti ona hayat.Ve hayat, ona hazırlıksız bir adamlık bıraktı.Böyle çocuklar büyümez aslında.

Sadece sessizleşir; güçlü görünmeye çalışan bir kabuğun içinde yaşamayı öğrenirler.Kimse bilmez; onların yüreği hâlâ o günkü çocuk kadar ürkek,o günkü gece kadar ıssızdır.

Ve biri çıkıp “Ne kadar güçlü adamsın,” dediğinde,

içlerindeki o küçük çocuğun hâlâ sessizce

“Keşke hiç büyümeseydim…”

dediğini kimse duymaz.