Derler ki bir zamanlar

Kalbi kır çiçekleri kadar narin

Yüzü ayçiçekleri kadar güzel

Bir Yusuf yaşarmış peygamber kelamıyla

Gömülmüş kör kuyulara acınmadan

Gömülmüş geceler süren ahıyla

İşte o günden sonra

En güzel kır çiçekleri,

Yusuf’a benzer

“Hüsn-ü Yusuf” diye anılırmış  

İşte o günden sonra

Yusuf’u gören gece kuşları

Her gece sabahlara kadar

“Yusufçuk! Yusufçuk!” diye

O garip Yusuf’a ağlarmış