“Tüm muhteşem hikâyeler iki şekilde başlar; ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.” Sıklıkla Tolstoy’a atfedilen bu cümle, ne kadar doğru yahut hakikatte Tolstoy’a mı ait, bilinmez fakat cümlenin doğruluğunu ispata girişecek olsaydık, elinizdeki bu roman, muhakkak kuvvetli kanıtlarımızdan biri olurdu.

Belirsiz bir zamanda, belirsiz bir konumda; adını eteklerine kurulduğu dağdan alan, bulutların zapt ettiği, güneş görmeyen bir köy Andeliban ve köyünden dışarı adım atmayan, içe dönük, ürkek bir topluluk Andeliban halkı.

İşte, günün birinde Andeliban’a bir yabancı gelir…

İnsanın ilahi bilgiyle olan ilişkisindeki bağlam ve içerik kopukluğundan inkişaf etmiş bir metin bu, bir insanlık manzarası!

“Dünya, bunca hayat için çok küçük,” derdi sık sık kendine, “hayat, hiç görmediğim yerde gizlidir.”