“Bir ikindi vakti kızıllığındadır şimdi hayat

Doyasıya seyretmek lazım

Güneşi, gökyüzünü ve gözlerini

Akşam çöktü çökecek

Hüznün parmaklıkları arasında

Sıkışıp kalmış ömrümüze.”

Bu satırları okuduktan sonra, kitabı, yaşadığı buhrandan dolayı salona, cam kenarına taşıdığı masanın üzerine bıraktı. Onu ıstırabın hoyrat elleri arasından kurtarmayı başarabilen nadir işlerdendi okumak. Geceleri gaz lambasını yakar, Şark Sokağı’nın rengârenk cumbalı evlerini seyrederdi. Yaşamdan bir iz arıyordu. Bazen, acaba yaşıyor muyum, diye şüpheye düştüğü bile olurdu. İşte bu anlarda karşıdaki evin bacasından çıkan duman, sokaktan geçen bir köpek, bir ayak sesi hâlâ hayatta olduğuna inandırır, hayattan bir iz bulmanın huzuruyla bir nebze olsun kendisini rahatlatırdı.