Hayat, bana kolaylıkla gelmedi. Her defasında bir zorluğa düştüm. Yaşadığım DMD kas hastalığı ilerlediğim her adımda gücümü elimden aldı.

Küçük bir çocuktum. Amansızca düştüm yerlere, kalkmak istedim kalkamadım. Genç bir bireydim, ellerim, kollarım tutmaz olmuştu.

Kemiklerim eğilmişti ve bir tek aldığım nefes kalmıştı; onu da kaybettim. Yüzlerce hayal bıraktım zamana, her biri döküldü, saçıldı yerlere; gönlümde ukde bıraktı. Her kırıldığım noktada, ruhsal anlamda güçlenerek çıktım.

Bedenimden giden bütün güçler, ruhumda hayat buldu. Ruhumun gücü, bedenime dedi ki; Sen kalem ol, ben de kâğıt; yaz beni, çiz beni ve bir şekilde çöz beni. Bedensel güçsüzlüğüme rağmen, ruhumun gücüyle ilerledim hayat yolunda!

Ruhum güçlendikçe kendimi buldum ve her adımda gücün sırrına bir adım daha yaklaştım. Sonunda yazarlıkta hayat buldum, küllerimden yeniden doğdum ve umuda tutundum. Ruhumu güçlü tuttum ve kendi ışığımla karanlıktan çıkmayı başardım.

Bugün geldiğim noktada; bedensel anlamda güçsüz olsam da, ruhumda güçlü bir cengâver yatmakta. Unutmayalım ki! Ruhumuzun gücünü çözdüğümüz zaman; kendimize ışık olur ve sonunda gücün sırrına ulaşabiliriz.