İnsanın estetik duyuşu, varlıkla kurduğu ilişkinin hem başlangıç hem de sonuç düzeyinde tezahür eden en derin katmanlarından biridir. Gördüğü, işittiği ve tattığı şeyleri anlamlandırma arayışı, insanı yalnızca güzel kavramına veya sanat üretimine değil, aynı zamanda epistemik ve ontolojik bir dönüşüme de sevk etmiştir.

Modern estetik kuramları, estetik tecrübeyi; sanata, güzelliğe, öznel hazza indirgerken, tasavvufî gelenek bu tecrübeyi hakîkate ulaşmanın, varlıkla kurulan aşkın bağın ve mânevî arınmanın bir biçimi olarak görmektedir. Bu bağlamda sûfînin yaşadığı estetik tecrübe, yalnızca duyularla algılanan bir güzelliğin değil; gönülle müşahede edilen, aşk ve vecd içinde idrak edilen bir hakîkatin izlerini taşır. Özellikle Yûnus Emre’nin şiirlerinde görebildiğimiz bu tecrübe, modern estetik düşüncenin çoğu zaman ihmal ettiği bütüncül bir idrakin imkanını gösterir.

Bu çalışma, modern estetik düşünce ile tasavvufî perspektif arasında bir karşılaştırmadan ziyade, Yûnus Emre’nin tasavvufî dili aracılığıyla estetik tecrübenin ontolojik ve epistemolojik boyutlarını yeniden düşünmeyi amaçlamaktadır. Özellikle Batı estetiğinde belirginleşen özne-nesne ikiliği ve estetik tecrübenin fenomenal düzleme indirgenmesi gibi sınırlayıcı yaklaşımlar, Yûnus Emre’deki tevhîdî bakışla ele alınarak daha geniş bir varlık ve insan tasavvuru içinde değerlendirilmiştir. Bu çerçevede, estetik tecrübenin merkezinde yer alan “zevk”, “huşû”, “yüce” ve “hayret” gibi kavramlar, yalnızca felsefî ya da psikolojik birer duygu hâli değil, tasavvufî bağlamda hakîkate dair derin bir idrakin anahtarı olarak ele alınmıştır.