Büyük şairler bir bir kaydığından beri gökyüzünden, her mısra biraz öksüz. Hâliyle kıvranıyor şiirler yüreklerde, çoğu zaman kafiyesiz, genelde usulsüz. Bir direniş başlıyor tepelerin yamacında. Misal güneş bir dağın arkasına kaçıyor, hücum yeleğini çıkarıp inceliğini takınıyor Özkan, kâh kendini kâh Leyla’yı suçluyor. Ayla bir yükseliyor sonra, kışlanın uykusunu delip yeri göğü taşlıyor. Her dinişi bir boy büyüğünü doğuruyor kâğıda ihtirasının. Çatırdıyor kendine biçtiği kalıplar.

Ne kadar görkemliyse şairlerin gece yarısı delirmeleri öyle büyüyor her gün biraz daha bu adamın kelimeleri.

Gökhan Dağıstanlı