Tarih boyunca hadisçiler ve tarihçiler arasında sıkı bir rekabetin olduğu söylenmektedir ancak bu rekabet iddiası modern dönemin bize dayattığı bir algı gibi durmaktadır. Her iki alanın mensupları arasında bir rekabetten ziyade sahip olunan mirasın farklı yönlerden muhafaza edilmesi söz konusudur. Bu itibarla tarihçiler ellerinde bulunan Hz.

Peygamber’e ait malumatın nesillere aktarılması adına bir amaç belirlemişler ancak bu aktarım esnasında sorgulanabilir kriterler oluşturmamışlardır. Hadisçiler ise hadislerin Hz. Peygamber’e aidiyetini tespit edebilecekleri, sorgulanabilir bir sened mekanizması geliştirerek O’na ait olmayan hiçbir söz, fiil ya da takriri aktarmamışlar, bunu yapmaya çalışanları da sert bir şekilde eleştirmişlerdir.

Her iki kesim arasındaki metodoloji kaynaklı ihtilaf özellikle hicrî ikinci yüzyıldan sonra belirgin bir şekilde devam etmiş olsa da her iki kesimin mensupları da birbirlerinin alanlarına dair eserler üretmekten geri durmamışlardır. Bahsini ettiğimiz hicrî ikinci yüzyıl içerisinde dahi bu çalışmalar başlamıştır. Muhammed b.

Ömer el-Vâḳıdî ise (ö. 207/823) hadis, tarih ve pek çok alanda otuza yakın eser kaleme almış önemli bir müelliftir. Günümüze ulaşan ve Vâḳıdî’ye şöhret kazandıran eserlerinden en önemlisi ise çalışmamızın temelini oluşturan Kitâbü’l-Meġâzî’dir.

Vâḳıdî bu eserindeki her bir bölümün kronolojik malumatını çok hassas bir şekilde vermesi ve geniş bir tarih birikimine sahip olması sebebiyle tarihçiliğini ortaya koyarken eserinde yer verdiği binlerce hadis rivayetiyle ve bu rivayetlerinde kullandığı bizim tespit edebildiğimiz dokuz farklı rivayet metotuyla da hadisçi kimliğini ortaya koymuştur.